Παρασύρω τις ώρες μου
στο τέλος των μονοπατιών
δυτικά της Εδέμ
εκεί που αυτοσχεδιάζουν
αβοήθητες σκέψεις
των παραβατικών βημάτων μου
και των απλανών μου βλεμμάτων
που πετούν αδιαχώριτα,
με την έννοια των λέξεων.
Ψευδαισθήσεις προσεκτικές αναντιστοιχίες
και μια εγκαταλελειμμένη προειδοποίηση για το όνειρο
στις κενές και ύπουλες
ώρες των μοναχικών ημερών.
Ανήσυχες χειρονομίες
αποκαλύπτουν τις συντεταγμένες
των σκιών μας.
Η ηχώ των αναμνήσεων δεν είναι αρκετή.
για να συγκαλύψει τη μοναξιά.
Εκεί που μόνο η ψυχή τολμάει
σε μια εποχή αποπλάνησης
από μια καρδιά αιχμάλωτη
στη σιωπή του φόβου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου