Πάντα θα υπάρχει ένα αύριο...

 Αιμορραγικές μέρες

γεμάτες από αυτοκτονικές νύχτες.

Το φως λιώνει

στην έκρηξη

αφήνοντας αναπόφευκτα

τον ομφαλό

στη μέση μιας ολοένα και πιο άνυδρης κοιλιάς

Στην μέση του πουθενά

υπάρχει μια βασιλεία σκόνης

και ομίχλης

και φαντασμάτων

στους καθρέφτες που αμαυρώνονται

από ανούσια βλέμματα

υπάρχουν ρολόγια που σταματούν το χρόνο

από μυαλά που δεν ξέρουν να τον

διαχειριστούν.

Τότε η αγάπη γίνεται

ένας αυτοκτονικός καρδιακός παλμός

πηδώντας βαθιά της ύπαρξης μας

προς έκπληξη μιας φοβισμένης καρδιάς.

Είναι μια κραυγή που χτυπάει

ενάντια στα οστά

και επιστρέφει ως ηχώ ενός βογγητού.

Είναι ένας ανεξιχνίαστος αναστεναγμός.

Και όμως κάπου εκεί υπάρχει ένας κόσμος

που επιμένει να ζωγραφίζει ένα χαμόγελο

ισορροπώντας την ψυχή σε ένα άλλο σώμα

για να επουλωθεί κατά την επαφή με το φιλί

ένα χάδι που απελευθερώνεται πάντα

από κάποιο θαυματουργό μυστήριο

σαν ανάσα ελπίδας

ότι πάντα θα υπάρχει 

ένα αύριο...