Ομίχλη.

 Άλλη μια νύχτα πέρασε

βουτώντας τα μάτια σου

στην ψυχή μου.

Την διέσχισες

έγλυψες τις υγρές ρωγμές της

και πας ακόμα πιο βαθιά.

Γλιστρώντας για ένα αδύνατο φιλί.

Τα χέρια σου είναι σχεδόν ομίχλη.

Σβήσε μαζί τους κάθε ίχνος που είναι ακόμα

ενεργό.

Σε άλλες θάλασσες

ψάχνω για νέα λιμάνια

εκεί που σχιζοφρενείς στίχοι προσεύχονται

στους τυφλούς και κωφούς θεούς

και στους πεινασμένους δαίμονες.

Και απομένει μια ουσία

με διαλυμένη ζωή

αναπνέοντας απελπισμένα παρελθόντα

με τα όνειρα να μετατρέπονται

σπείρα σε εφιάλτες

καταναλώνοντας τους ουρανούς τους.