Σε αυτό το λυκόφως
μύρο που αρχίζει
να χύνεται τη νύχτα,
ως βάλσαμο και ανακούφιση
των ημερών μου,
στις αυταπάτες μου, την κούραση μου.
Εκεί΄που σκιές φωνάζουν "είναι πολύ αργά"
εκεί η ψυχή μου παραδίνεται και σιωπά
στην ανύπαρκτη αθανασία της στιγμής.
Και αυτά τα μάτια, τα παράθυρα της ψυχής
όπου αδυσώπητα δραπετεύει η ματιά
κρυφά απαρατήρητη στην ασταμάτητη
ρυθμική διαδοχή των ημερών
μέχρι τελικά όλα να εξαντληθούν
την τελευταία στιγμή.
Εικόνες και ιδιότροπες αναμνήσεις
και μερικές φορές οι ανύπαρκτες πραγματικότητες
αναπνέουν την απελπισία του κενού
εκεί όπου όλες οι αδυναμίες
φαινόταν να πεθαίνουν
ξεθωριάζοντας τις πληγές
χωρίς να αφήσουν ουλές.
Και το βροντερό σπάσιμο
της αφύπνισης ενός ονείρου
που ανήκει στο παρελθόν.
Φιλιά που πλήρωσαν το βαρύ τίμημα
του χρόνου,
Αργοπορικές στιγμές που γέρασαν
χωρίς την ευκαιρία να ξαναγεννηθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου