Απευθύνω έκκληση σε αυτήν
την αβοήθητη σιωπή και τη μόνη αλήθεια μου,
δηλαδή, την ενοχλημένη μοναξιά μου.
Ένα μέρος γεμάτο απουσία
μια υπόσχεση ξεχασμένη στη μνήμη των άλλων.
Αναμνήσεις που ρέουν σε αναστάτωση
και αυτό το αόρατο νήμα που μας δεσμεύει ακόμα.
Στο πίσω μέρος των καταιγίδων μου
υπάρχει μια υπάκουη ηρεμία που χτυπάει
και απευθύνεται στο φως της αυγής
αντί για αυτό το ορμητικό σκοτάδι
που χαμογελά σιωπηλά.
Στα χέρια μου
θα ξεκουραστούν μόνο σιωπές
και πληρότητες λέξεων.
Εκεί στην ακτή,
το ξύπνημα των κυμάτων
και η γοητεία των γοργόνων
μια διαρκής ελαφρότητα των ωρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου