Στην παρακμή του απογεύματος.

 Πονάει η νωθρή επιστροφή σου

μετά την καθημερινή ήττα.

Στην αυγή της ημέρας παίρνεις τα όπλα.

και τα μέρη του πολέμου

καρδιά και εγκέφαλος στην άκρη του δόρατος.

Και τιμάς το οικόσημο σου 

με το να έχεις θάρρος και τόλμη.

Φεύγεις, σε αμέτρητες αψιμαχίες, 

το δέρμα, σε αναζήτηση θριάμβου.

Στο τέλος του απογεύματος, 

επιστρέφεις, εγκαταλελειμμένος από σένα,

άπιαστο αποτύπωμα σε ξύλινα σκαλοπάτια.

Ίσως αύριο να είναι διαφορετικά.

Πλέεις στην άψογή σου λευκότητα

στην ανέγγιχτη ειλικρίνεια της ψυχής

Βυθίζεις τον εαυτό σου στην ηρεμία

αποφεύγοντας τις ανίερες κρούσεις.

Λιώνεις 

στον παλαιωμένο ιδρώτα

στα χιούμορ του πάθους

σε αποθαρρυντικές φωνές

σε ξύλινες μαριονέτες

σε νύχτες χωρίς αστέρια

σε ακατάστατα σεντόνια

στο αλκοόλ

στον καπνό τσιγάρων.

Μαζί σου οι σκιές δραπέτευσαν.

και έγιναν παραληρηματικές αγάπες.

Με άρωμα μεθυστικό είναι η ακριβής μυρωδιά σου.

και τα χέρια του φεγγαριού σου,

χαμένος στον πολύχρωμο λαβύρινθο

από γήινα λουλούδια

Γέμισε το στήθος με καθαρό αέρα

που εκπνέει η αναπνοή σου.

αγκυροβολημένο μέσα σου,

μοναδική κατεύθυνση των βημάτων μου

που ψάχνουν για το σφραγισμένο αποτύπωμά σου στην άσφαλτο.

Στην παρακμή του απογεύματος...