Η ροή της ύλης
κάνει το πένθος μια εποχή απώλειας
εκεί στο νεκρό σημείο
στο σκοτεινό αντίο που προαπαιτεί την τελική σιωπή.
Στην κρυσταλλική πηγή
ακούγεται η φωνή των αναμνήσεων.
Εκεί που απουσιάζει η ζεστασιά της ελπίδας
μετατρέπει την ψυχή σε μουδιασμένο βάθος.
Εκει ένα ον που βυθίζεται στη διάνοια
και ψάχνει στα βάθη των πραγμάτων
περιμένοντας να βρει το μυστικό τους
ίσως μια ανούσια βεβαιότητα
μια αμετάβλητη αλήθεια,
κάποια λάμψη.
Περιμένοντας να αναδυθεί
μια ζωντανή και αρμονική αυγή,
αποφασισμένη να παραμείνει
ως αντίβαρο στη σιωπή.
Η ψυχή δεν αντιδρά
μέσα από μια προθυμία,
οι λέξεις είναι ίχνη που σπέρνουν αδρανείς εσοχές,
λεπταίνουν τον αέρα
και αναγκάζουν
στη σιωπή των τυφλών γωνιών.
Οδηγεί αυτή την εσωτερική φωνή
που αναδύεται για να διοχετεύσει
τη συναισθηματική πηγή
του θέματος στην ευάλωτη
ήρεμη επιφάνεια της καθημερινότητας
με ισχυρή αποδοχή της διαίσθησης και της επιθυμίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου