Λευκές Ορχιδέες.

 Μια στάσιμη αναμονή

λήθαργοι χειμώνες

Διαβρωμένες λέξεις

και αδυσώπητες προσμονές

περιμένουν τα αγκαλιάσματα της φωτιάς

να ενωθούν με τις ανάσες του πόθου.

Από τη μοναξιά και τη σιωπή αισθάνομαι

ότι η βροχή και ο άνεμος

Είναι μέρος του εαυτού μου ...

Λέξεις, γέλια και δάκρυα,

που τραβούν το παρόν μου και

Με ωθούν στο μέλλον.

Οι σκιές και το ελαφρύ παιχνίδι

ιδιότροπο

με τα μάτια του χρόνου,

ανανεώνει συνεχώς

τη διαθήκη του

του συναισθήματος και της ζωής.

Κοίλες ώρες...

Έχω δει το φως

την ώρα της βροντής

που γδαρμένη

η ηρεμία

και η ψύχρα

ζωγράφισε

ένα χαμόγελο

στα φύλλα

της ψυχής ...

Η ζωή περνάει μπροστά μας

σαν κινηματογραφικό καρρέ

και εκδικητικά μας χλευάζει.

Το παρελθόν ζηλεύει

αράχνουν τα φύλλα

οι ονειροπόλοι,

βλέπουν το παρόν τους

στο παράθυρο και το μέλλον

βαμμένη και ώριμη η αθωότητα,

που κρέμεται σε πολλαπλά

συγκροτήματα

λευκών ορχιδέων.