Η στενή αμφισημία της απογοήτευσης.

 Κρατάω κάθε λέξη

στη σημασιολογία της,

μια ναρκισσιστική επιθυμία,

μια συναισθηματική επιθυμία

απλή ανακύκλωση

αδιαφοροποίητων

ιδεών στο μυαλό,

ενα αλχημιστικό μυαλό

που πολλαπλασιάζει

την ουσία του σπόρου

προς το άπειρο

μέσα απο άνεργους χώρους

απελπισμένα μάτια

αμήχανα χαμόγελα.

Χαρτογραφήσεις προορισμών

στα κατάλοιπα των επώδυνων

οξιδίων.

Εκεί στη στενή αμφισημία

της απογοήτευσης 

ο αγώνας σχηματίζεται

και η θέληση γίνεται τεράστια.

Η σιωπή συγχέει τη μνήμη,

σβήνει τα ποτάμια της.

Οι ώρες περνούν

και μια λέξη

δεν θα έρθει από εσάς.

Η λυχνία σβήνει

τα ηνία της ορατότητας.

Ακούω τη βροχή που πέφτει.

Βάζω τα λόγια στους

τοίχους της μοναξιάς

που έφερε ο άνεμος των αιώνων

καθώς η νύχτα

βρυχάται τα χρονικά

των άλλων εποχών.