Στην αφιλόξενη χροιά των δυνάμεων
που δοκιμάζουν τους λαβύρινθους της σκέψης
δίνοντας μεγαλύτερο νόημα στα κελεύσματα του όχλου
που αντιμετωπίζει σιωπηλά, την ιερή ηχώ
της φωνής μου που παρήχθη στο παρελθόν
που κλείνουν τα μάτια μέσα σε μια νύχτα
στο νέο πηλό της πύλης
εκεί στο σπίτι ενός άλλου,
ονειρευόμενος ότι αύριο με το πόδι
θα μπορέσεις να χαράξεις το τελευταίο αποτύπωμα της ζωής σου.
και περίμενε τον ήλιο
χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση...
δεν υπάρχουν σαφείς κανόνες
και μπροστά στα κουρασμένα μάτια
το πλεονέκτημα τρέχει από την πλευρά των άλλων,
κουρασμένοι γείτονες που γελούν
ότι υπάρχουν μαύρα παιδιά στο φράχτη.
τραγουδώντας για μερικά νομίσματα.
Σκιές φορώντας ένα πρόσωπο των θλίψεων
και χέρια χωρίς να ξέρουν πώς να προσεύχονται.
Άλλοι στα χέρια με κοχύλια χαμογελούν
εγκλωβισμένοι σε μια μοναχική και ανώνυμη παραλία,
εκεί η λαχτάρα για ζωή περνάει άμετρη
επαναλαμβάνοντας χωρίς φωνή
έχεις ακόμα χρόνο...
Άνθρωπε
μην πέσεις λυτρωτής μόνος σου.
για να δω το αίμα σου στο δρόμο,
και να γίνεις ένας περιφρονημένος αλγόριθμος,
ένας ζωτικής σημασίας πόρος που σπαταλάται
μην αφήσεις τον εαυτό σου να σκοτωθεί,
τρέξε εκεί...
με την πίστη που μπορείς να κρύψεις μέσα σου
όταν όλα όσα έχεις τελειώσουν
για να απαντήσεις εξίσου
σε αυτό το ανόητο κάλεσμα θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου