Όταν ακούω τη γη
ακούω την ηχώ
μιας αρχαίας εποχής
Η κλήση του πνευματικού
ρυθμού της φύσης
Μέσα απο το σπάσιμο
των αλμυρών κυμάτων.
Τα λόγια μου στο χαρτί
αποτυγχάνουν να μειώσουν τον πόνο
Δεδομένου ότι οι αναμνήσεις
ρέουν σαν δάκρυα σε μια σελίδα
Μία εκκωφαντική σιωπή
tώρα μένει γύρω μου.
Ηχοι απο τους ήχους σου
αντηχούν μέσα στο δωμάτιο της ψυχής μου.
Ακόμα κι έτσι ξέρω ότι η αγάπη σου
ήταν δική μου .
Ψίθυροι μέσα στην ψυχή
φωτοχημικές εκλάμψεις
διαθλασμένα ανισοσκελή
πρίσματα
ο χρόνος και η σκέψη
δεν μπορούν να ευθυγραμμιστούν.
Φασματική ηχώ
του χαμένου χρόνου
ψυχρές αναπνοές
αίσθηση των λέξεων
που παραμένουν ανεξήγητες
και οι μνήμες
παγώνουν πάνω στην σελίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου